‘Hij is gewoon zo’, zei iemand me. En hoe langer ik God leer kennen, des te meer geef ik die persoon gelijk.
Door: Erik Galle | Foto: Erik Galle
God zet geen rem op zijn liefde. Hij denkt daar niet over na. Liefde is voor Hem geen strategie. Hij bestelt geen studie die Hem vertelt wanneer liefde zin heeft en waar je beter geen liefde in investeert. Niets daarvan. Liefde is zijn natuur. Hij ziet iedereen even graag. Dat is zo eerlijk dat ik het oneerlijk vind. Ik krijg daarbij het gevoel dat God ook die mensen graag ziet die het niet verdienen. Geef toe, veel is er niet nodig om mezelf te verraden. Ik ga ervan uit dat ik zijn liefde wel verdien. Ik schaam me daarvoor, een schaamte die noodzakelijk blijkt om een volgende stap te kunnen zetten.
Ik beken aan God dat het mij niet lukt om alle mensen graag te zien. Hij kijkt niet eens verbaasd op. Hij stelt een deal voor. Hij zal er van zijn kant voor zorgen dat het me nooit aan liefde zal ontbreken. Dat moet mijn zorg niet zijn. Het enige wat Hij van mij vraagt, is dat ik zijn liefde doorgeef. Ik krijg enkele dagen bedenktijd. Mijn verstand zegt me dat dit niet wijs is, het zoekt naar uitwegen. Mijn hart knikt ja. Het heeft genoeg van spaarzaamheid. “Laat maar komen, die liefde”, zegt het, “ontvangen en doorgeven, dat zie ik prima zitten.”
Erik Galle is priester, psychotherapeut en auteur. Voor meer informatie: www.erikgalle.be.
