Als verlichte theoloog geloof ik natuurlijk niet in de duivel, maar hij bestaat wel, die rotzak. Je ziet het aan wat er overal in de wereld gebeurt. Maar ook in de vele aanvallen op mijn eigen lichaam. Tegelijk ervaar ik daarin steeds meer God aan het werk. Hoe? In een tomeloze energie die mij doet branden van liefde. Is het dan toch niet de duivel maar God die mij in de ellende onderdompelt?
Door: Wim Jansen | Foto: Youtube
Meneer, wat een dossier!
Wat heb ik anders dan mijn eigen leven om ten voorbeeld te houden? Laat ik het daarom maar weer over mijn eigen ziektes hebben. En het wonder in mijn eigen leven.
Let wel, ik weet mij een bevoorrecht en gezegend mens en ik geniet daar met volle teugen van. Maar wel heb ik vooraan gestaan toen de ziektes en kwalen werden uitgedeeld. Ik ga ze hier niet opsommen, want dan krijgt u het beeld voor u van een wrak en dat is het laatste wat ik wil uitstralen! Maar het volgende verhaal zegt genoeg: toen enkele jaren geleden reeds, voor een zoveelste operatie, een verpleegkundige mijn dossier opende, riep ze vol ongeloof uit: Meneer! Wat een dossier!!
En dan te bedenken dat ik er inmiddels nog een ongeneeslijke jongeman, genaamd K, overheen heb gekregen.
En nee, nee, ik laat mij niet in de slachtofferrol manipuleren, wat goedbedoelende mensen in mijn omgeving steeds maar weer geneigd zijn om te doen. Ziekte en dood horen bij het leven. Niet zeiken, maar leven – dat is altijd mijn devies geweest.
Medicijnen
Toch moet ik aan mijn lijst van duivelse avances nog iets toevoegen. En dat is, bovenop de ziektes, de narigheid die medicijnen soms teweeg kunnen brengen. Zo heb ik sinds kort in beide oren een gehoorapparaat omdat mijn rechteroor volledig doof is en mijn linker gedeeltelijk. Technische, peperdure hoogstandjes. En jawel, ik hoor nu beter, maar zo mechanisch en blikkerig alsof ik een robot ben. Dat hokje ‘Ik ben geen robot’ onderaan digitale formulieren – u kent dat wel – durf ik niet meer met zekerheid af te vinken. Gevolg: exit gehoorapparaten.
Het is maar een voorbeeld. Van de mensonterende kuur die mij mijzelf ontvreemdde heb ik in een eerdere column al gewaagd. Zie Preludes op de dood. Je zou soms bijna geneigd zijn te verzuchten: Wat een mens allemaal door moet maken.
Louis van Gaal
En toch blaak ik van energie, voel ik mij diep gelukkig en gaan we vol goede zin een nieuwe verhuizing aan. Velen spreken hun verbazing uit over dat laatste – begin je daar nog aan?! – en dat ik er zo goed uitzie en zoveel onderneem, terwijl in mijn lichaam de kankercellen op vele plaatsen hun kans afwachten om toe te slaan.
En nu maar weer eens uit de school geklapt om mensen die hetzelfde doormaken een hart onder de riem te steken. In de documentaire over zijn persoontje klaagde Louis van Gaal dat de kuur, die hij moest ondergaan, hem van zijn libido beroofde. Die openhartigheid valt te waarderen, maar daarmee wordt wel de indruk gewekt dat dit altijd het geval is. Een schrikbeeld voor veel mannen – en vrouwen! Ik onderga al tijden dezelfde kuur en ik kan tot mijn vreugde en troost van velen melden dat dit lang niet voor iedereen hoeft te gelden! Sterker nog, het seksleven van mijn geliefde en mij is alleen maar beter geworden. Met meer aandacht, intensiteit, verwondering.
Waarom vertel ik dit? Om iedereen die te maken krijgt met ziekte te behoeden voor de wrakkenrol. Om te laten zien dat niet alles afhankelijk is van stofjes en metingen. Dat ook andere krachten dan alleen de fysieke waarden de liefdesenergie van een mens bepalen! Welke krachten dan? Welk elixer stroomt door lijf en ziel en voedt het?
Ik kan er alleen maar in kringen omheen lopen met onderstaande, tastende uitdrukkingen:
Geestkracht van het goddelijke.
Vonken van het eeuwige vuur.
Stroom van licht.
Elixer van de liefde.
Alles wordt alleen maar mooier
Is het dan toch God zelf die mij in de ellende onderdompelt? Ik weet het steeds minder zeker. Ik weet alleen dat het kwaad – wat wij kwaad noemen – en het lijden onlosmakelijk met het leven verbonden zijn. Dat God daar ergens doorheen speelt en een rol in heeft.
Omdat juist in de ellende de liefde kan groeien.
De apostel Paulus heeft daar een uitdrukking voor: Ook al vervalt onze uiterlijke mens, de innerlijke wordt van dag tot dag vernieuwd. Ja, precies zo ervaar ik het. Ik weet natuurlijk heus wel dat er een tijd komt dat ik mij veel minder energiek voel en fysiek echt niets meer kan, maar ik weet ook dat een andere energie mij dan dragen zal. En mij nog meer vervullen zal van de eigenaardige innerlijke gloed die ik nu al zo vaak in mij voel zinderen.
Alles wordt alleen maar mooier. Ja, zo ervaar ik het echt.
Sinds ik het weet… dichtte Jacqueline van der Waals. Sinds zij wist van haar ongeneeslijke ziekte kwam er een kracht in haar vrij, een ongekend vermogen om scherper te zien en te voelen waar het op aan komt. De twee strofen hieronder geven treffend mijn bevinding weer:
Sinds ik het weet, werd mij de overvloed,
De schoonheid en de zoetheid aller dingen,
Die mij alom omgeuren en omringen,
Nog wèl zo liefelijk en wèl zo zoet,
Sinds ik het weet, schijnt mij de atmosfeer
Doorwasemd en doorgeurd van zoele togen,
Het is of ieder zintuig en vermogen
Nog fijner werd en scherper dan weleer…
Tot slot nog even over Louis van Gaal
Hij blijkt zijn libido terug te hebben. Wist u dat? In Qatar nodigde hij zijn Truus nogal ongegeneerd uit om naar zijn hotelkamer te komen… ‘om een wippie te maken’.
Gefeliciteerd Louis! Maar wat een afschuwelijke uitdrukking voor het mooiste, meest heilige spel ter wereld. Ik citeer je nooit meer.
Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Recent verscheen Twee zwervers verliefd van hem en zijn vrouw. Voor meer info: www.wimjansen.nu.
