Enkele jaren geleden trad ik op met een programma dat als titel droeg: ‘De weg van de mens’. Aan de hand van eigen liedjes, gedichten en beelden, vertelde ik iets over de weg die ik tot dan toe was gegaan. Een weg die begon met mezelf te accepteren. Vervolgens met mezelf beter te leren kennen, meer rationeel, én te ontdekken, meer innerlijk. Tenslotte met het ontdekken van de liefde, met kleine en met hoofdletters, ‘Dat wat is’.
Door: Eddy Karrenbelt | Foto: Pixabay
Ik schrijf het nu wel op alsof het volgtijdelijk gebeurde, maar het liep door elkaar heen.
Het mezelf accepteren kreeg, door de jaren heen, tekst en muziek in drie liedjes.
Het eerste had als titel ‘een gewoon mens’. De tekst gaat als volgt:
Een gewoon mens
dat ik kan twijfelen
en beslissen
weten en vergissen
mezelf vaak een vreemde ben
maar soms ook ken
dat ik kan luisteren
en zingen
stilstaan en swingen
kijken en opvoeren
choqueren en ontroeren
refrein:
ben ik soms stom
soms slim
soms helder
een schim
soms snel
dan traag
een antwoord
een vraag
met weten van wanten en lanterfanten
goede en slechte kanten
ben ik wat ik wens
een doodgewoon mens
dat ik kan samenbrengen
en scheiden
opzoeken en mijden
mezelf kan beheersen
maar ook kan laten gaan
dat ik verdriet ken
en geluk
kan liefhebben en hekelen
kan zwijgen en spreken
koel zijn en begaan
dat ik kan lachen
en huilen
beschermen en schuilen
mezelf kan kalmeren
maar ook provoceren
dat ik kan onthouden
en vergeven
dichten en meten
koesteren en weren
bezwijken en trotseren
Een eenvoudige opname is te vinden op YouTube:
Het was een belangrijk lied voor mij. Mijn identiteit werd indertijd voor een deel bepaald door mezelf te vergelijken met anderen en mezelf niet, zonder meer, te accepteren.
Dit lied speelde een rol in dat achter mij te laten. Ik ben ‘een gewoon mens’, net als iedereen, met lichte en schaduwkanten, kracht en kwetsbaarheid, etc. en dat is wat mij, ons, mens maakt.
Dit maakte ook de weg vrij om onbevangen te kijken en mezelf meer en meer te leren kennen. Niet alleen rationeel maar ook innerlijk. Mezelf meer bewust en gewaar te worden. Vertrouwd te raken met mijn gevoelswereld. Wat vervolgens met zich meebracht, dat ik ook die kant van mezelf ging accepteren en daarin ook meer zichtbaar werd.
Het tweede liedje laat hier iets van zien en draagt de titel: ‘Als je doet, wat je voelt’.
Als je doet wat je voelt
ja je weet het …..
je geeft geen krimp
als je in het gedrang verdrinkt
als je angst hebt ben jij juist flink
je verduistert je ware aard …..
aardig ben je maar al te graag
je pakt niemand ooit bij de kraag
al is dat waar men soms om vraagt
je bent niet wie je wezen wil
refrein:
als je bent wie je bent
doet wat je voelt
voelt wat je doet
als je lacht als je gilt
al roepen ze stil
ben jij wie je zijn wil
maar je weet het …..
je wordt niet kwaad
al is dat waar het soms om gaat
je toont jouw gevoel niet in daad
je verkwanselt je ware aard …..
onaardig zijn dat kan jij slecht
je bent dus ook niet echt oprecht
en dat terwijl je hart je zegt
je moet zijn wie je bent
refrein
maar je weet het …..
ook jouw verdriet
dat is wat men niet aan je ziet
als je jouw tranen stromen liet
zag men waarlijk je ware aard …..
en je aard is ook vol geluk
als je dat nu gewoon uitdrukt
nou dan kan je toch nooit meer stuk
kom laat zien wie je bent
refrein:
als je bent wie je bent
doet wat je voelt
voelt wat je doet
als je lacht als je gilt
al roepen ze stil
ben jij wie je zijn wil
en ben jij wie je bent
Een eenvoudige opname is te vinden op YouTube:
Het derde liedje is mij ook dierbaar.
Het gaat erover dat als je jezelf accepteert, laat zien wie je bent, dat je gedragen wordt door de wind, het leven, De Liefde. En waarom zou je jezelf niet laten zien? Eens ergens valt er niets meer te verbergen.
Het gaat over jezelf meedelen, onthullen, openbaren, aan het Licht brengen.
De titel is ‘Noem me jouw naam’.
Noem me jouw naam
noem me jouw naam
naakte bestaan
de wind draagt met liefde je stil
waar je heen wil
noem me jouw naam
… van nu af aan
de wind draagt met liefde je stil
waar je zijn wil
refrein:
voorbij de zeeën en bergen
wonen de reuzen en dwergen
daar kun je niets verbergen
voor mij
voorbij planeten atomen
wonen de elfen demonen
daar kun je niet ontkomen
aan mij
zing me jouw lied
vreugd en verdriet
de wind draagt met liefde zowaar
je almaar
zing me jouw lied
… een ander niet
de wind draagt met liefde zowaar
je aldaar
refrein
reik me jouw hand
gevoel en verstand
de wind draagt als liefde in mei
ons allebei
reik me jouw hand
volledige hand
de wind draagt als liefde in mei
ons voorbij
refrein
noem me jouw naam
naakte bestaan
de wind brengt met liefde je bij
dicht bij mij
Een eenvoudige opname is te vinden op YouTube:
Het jezelf accepteren is belangrijk voor het ontwikkelen van de persoonlijkheid en het ontdoen van je wikkels brengt vervolgens aan het licht wie je wezenlijk bent.
Binnen het Taoïsme zouden ze zeggen:
‘Je hebt het persoonlijke, het ontwikkelen van je persoonlijkheid, nodig om het onpersoonlijke Ene te leren kennen en als je het onpersoonlijke Ene kent (bent) dan kun je het persoonlijke vergeten.’
Over de auteur:
Eddy Karrenbelt heeft reeds geruime tijd een coach praktijk. Daarnaast schrijft hij liedjes en gedichten en treedt hiermee op. Hij heeft daarnaast ruime ervaring in leidinggeven. Dit vanuit een brede achtergrond: van binnenstedelijke projectontwikkeling en beheer openbare ruimte tot werk en inkomen en het brede sociale domein. Zijn inspiratie vindt hij in de mystiek. Voor meer informatie: www.praktijkvoorbewustwording.com.
Bij het lezen van de liedjes van eddy ( op zich al iets bijzonders, liedjes “lezen”) is de zachtheid die zich aandient mij soms een beetje vreemd. Vaak wordt in mijn zoeken naar geluk een staat verwacht heviger dan de kick van een dubbele espresso.
Echter niet zo lang geleden tijdens een wandeling op de heide was ik heel tevreden met alles. Geen opwinding, geen wensen en toen het verbijsterende besef kwam dat ik gewoon gelukkig was bleef het stil, heel zacht, als eddy.