Goddelijk ree

’s Morgens vroeg. Ik fietste naar het ziekenhuis voor een bloedonderzoek. Op een rustig fietspad, maar wel midden in de stad, zag ik… hem? Haar? Ik denk dat het een meisje was. Een stervend reekalf. Midden op het fietspad. Ze stuiptrekte nog een keer. En blies toen de laatste adem uit. Ik was getuige van een goddelijk sterven. Van een goddelijk ree. In de stad verdwaalde schoonheid.

Door: Wim Jansen | foto: Wim Jansen

Elke dag een avontuur – zo luidde de titel van mijn laatste column.
Dat kun je wel zeggen, dacht ik, toen ik dit mooie meisje zomaar ineens aantrof.
Dit stervende mooie meisje.
All beauty must die, dat dacht ik ook.

Wat zou er gebeurd zijn?
Niet aangereden door een auto.
Het was een gescheiden fietspad, ver van een autoweg.
Door een bromfietser dan?
Maar die zou dan zelf ook gewond zijn geraakt.
Had een rothond haar aan het schrikken gemaakt en haar een hartstilstand bezorgd?
Maar niets en niemand te zien in de buurt.
Alleen dat puntgave meisje midden op het fietspad.

Er ging van alles door me heen.
Ik moet bekennen dat de jager en de slager in mij – ik ben boerenzoon – ook wakker werden: Reerug!
Maar het meest werd ik toch getroffen door de ongelooflijke, ranke schoonheid van dit jonge dier.
Die starende, nog open ogen – diepe, donkere vijvers.
Mystieke diepten.

Geloof het of niet maar deze gek dacht natuurlijk meteen weer: ik zie God in die ogen.
Ik zie God in dat luchtige, bijna pluizige lijf, dat gemaakt is om te zweven door het wuivende gras.
Ik zie God in die sierlijke benen (benen, ja!) en hoefjes die gemaakt zijn om te dansen.
Ik zie God in de honingkleuren van haar vacht.
Ik zie God in dat prachtige, verstilde lijf.

Goddelijk ree.
Je was maar een lente en een zomer op aarde.
Maar je hebt je roeping zo goddelijk waargemaakt.
Wat was je roeping dan?
Die was toch vooral: mooi zijn.
Je schroomde zelfs niet om je schoonheid midden in de stad te laten zien.
En aan mij, hier stervend op de stenen.
Ook in je dood ben je goddelijk.

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Op 13 mei jl. verscheen van hem een nieuwe bundel met de mooiste liefdesgedichten, die hij schreef voor zijn geliefde Eliane: Eliane – liefdeslyriek. Zie voor achtergronden en eerdere publicaties zijn website www.wimjansen.nu.