Omarm de dood – en leef!

Ondanks de kanker in mijn lijf kon ik lange tijd zeggen dat ik mij goed voelde. Dat is niet meer zo. De stoute waarden stijgen alleen nog maar en nu breekt ook de pijn door. Niettemin onderga ik geestelijk een ongelooflijke rijkdom. Vooral ’s nachts word ik soms overstelpt met gevoelens van warmte en liefde, die ik, toch verwend met mystieke genen, eerder zo niet ondervond. Alsof ik word voorbereid…

Door: Wim Jansen

Als de schrijfster Annette Herfkens na een vliegtuigcrash ligt dood te gaan in de Vietnamese jungle, ervaart ze dat haar ‘ik’ wordt opgenomen in ‘een bed van liefde. Alsof er een of andere liefdesfrequentie in de lucht hangt’ (Turbulentie – ik overleefde een vliegtuigramp). Ze vertelt ook dat de afzonderlijke geliefde individuen wegvallen in ‘een hogere zijnstoestand’: “Geen afscheidingen, grenzen of isolatie, enkel vanzelfsprekende eenheid.”

Het zijn deze omschrijvingen waarin ik iets herken van wat ik met grote regelmaat ’s nachts ervaar. Het is bijna niet uit te leggen. Alsof mijn ‘ego’ met zijn belangen, angsten, overlevingsdrang en pijn is opgelost in een ik overstijgend veld van liefde.
Ja, dat is het, een veld van liefde.   

In reactie op mijn column met gedicht De dood is van goud, waarin ik gewaagde van ‘intuïtief weten’ mailde iemand mij: “Ben altijd zo ‘bang’ dat dit intuïtief weten ‘wensdenken’ is.” Ik heb daarop als volgt gereageerd: “Nee nee, ik denk niet en ik wens niet. Het gebeurt.”
Ik bedenk dit niet, nee, ik verzin dit niet wensend bij elkaar. Ik geloof ook niet, niet in de zin van een aanname. Niet in de klassieke hemel. Niet in opstanding. Ik ervaar. Ik ervaar, niet omdat ik het bedenk of wens, maar omdat het mij gegeven wordt.

Ik leid er ook geen toekomstverwachting uit af, juist omdat mijn ‘ik’ er blijkbaar niet meer toe doet. Het is een ervaring in het nu, maar dat nu is eeuwig. Kwalitatief eeuwig, niet kwantitatief.
Het is de ervaring van Wittgenstein als hij spreekt over ‘het onuitsprekelijke dat zich toont’ in zijn besef ‘volkomen veilig te zijn, wat er ook met me gebeurt.’

Het is de wijsheid van Spinoza die, in zijn jeugd zo om de oren geslagen met de dood, leert om de dood te omarmen en van daaruit te zeggen: Focus je op het leven.
Zo is mijn levenstijd en liefdetijd alleen maar kostbaarder geworden en leef ik vrolijker dan ooit met en voor mijn geliefden. En met en voor u, mijn lieve lezers.   

Zo ervaar ik elke nacht een veld van liefde, voorbij alles. Een bloemenzee, waarin mijn geliefden en ik samen waaien met een losse, zwoele wind van louter liefde.   

Een veld van liefde

En elke nacht
word ik geleid

voorbij de vrees
voorbij de pijn

voorbij de dood
voorbij mijzelf

en vind ik ons
voor eeuwig samen

in een veld
van liefde.

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Afgelopen zomer verscheen zijn boek Brandend verlangen. Voor meer info: www.wimjansen.nu.