En opnieuw gebeurde het. In Volzin verscheen een mooi artikel over geestelijk begeleider Ton Jorna: Een mens mag eenzaam zijn. Over eenzaamheid, die ‘niet bestreden maar betreden’ mag worden. Herkenning, want zelf geen mens van drukte of small talk op recepties. En graag in de stilte met God. En ik dacht aan mijn column Heilzame eenzaamheid op Nieuwwij.nl destijds. En het gedicht ‘Lof der eenzaamheid’, in mijn bundel Zingen aan de Styx.
Door: Wim Jansen | Foto: Wim Jansen
Lof der eenzaamheid
Ik ben geen mensenmens, God nee,
geef mij een leeg strand aan een onbevaren zee,
laat mij hooguit wat warmte vinden
in de bescheiden kring van enkele beminden.
Ik kan geen duizend stemmen aan,
geef mij het zwijgen van de maan,
laat mij de gast zijn op wie niemand wacht,
de zwerver in de stille straten van de nacht.
Laat mij alleen met God en met mijn pijn,
laat mij alleen in mijn verrukkelijke woestijn.
Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. In maart 2020 verscheen zijn boek O vader wij zijn samen geweest. Voor meer info: www.wimjansen.nu.
Heel mooi gedicht. Ik herken letterlijk het eerste gedeelte. Ben graag te vinden aan de zee op een dag dat anderen er niets aan vinden en ik daar met de wind in de haren of de regen op mijn gezicht toch rondloop. Maar het is geen gevalletje eenzaamheid denk ik, dat voelt zo negatief..maar nee het is één ZIJN met de natuur.
Hartelijke groeten
Beste Wim, bedankt voor dit mooie gedicht,
Aad
Dank voor jullie reactie, Margreet en Aad.