Transcendentie

De Canadese filosoof Charles Taylor stelt ‘dat de mens zichzelf fundamenteel tekort doet door transcendentie buiten te sluiten’ (Volzin 24 februari jl.). De gerichtheid op iets wat ons overstijgt is diepmenselijk. De taal waarin dat wordt uitgedrukt is daarbij cruciaal: poëzie, kunst, spel, dans en muziek. Dat is van meet af aan ook mijn levensgevoel, zoals ik dat heb verwoord in veel publicaties. Bijvoorbeeld in het gedicht ‘Mysterie’ uit mijn bundel Zingen aan de Styx (Skandalon, 2016). 

Door: Wim Jansen | Foto: Wim Jansen

Mysterie

Wie zal jouw diepte peilen
dan wie er zelf in heeft vertoefd?
In jouw sfeer te verwijlen
is al wat ik behoef.

Jij schaduw aan mijn zijde,
jij gapend gat in mijn bestaan,
atoom en universum beide,
druppel en oceaan.

Nooit geef ik jou een naam,
dat zou het maar bederven.
Jij bent het vuur waarin ik wil vergaan,
de ruimte om in weg te sterven.

Jij bent de bronnen van mijn brein,
de steilte die mij overstijgt,
jij bent mijn kostbaarste geheim,
het heilige waarvoor ik zwijg.

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. In maart 2020 verscheen zijn boek O vader wij zijn samen geweest. Voor meer info: www.wimjansen.nu.