Nietzsche schijnt het gezegd te hebben: Amor fati – heb je lot lief. Dat is al heel moeilijk, maar ik ga toch een stap verder: Omarm wat je toevalt. Immers, lot is neutraal, kan van alles zijn. Maar wat je toevalt – dat klinkt als een geschenk. Aanvaard niet alleen, maar omarm, heb lief, wat jou toevalt.
Door: Wim Jansen
Beschouw ook deze vreselijke winter met zijn lauwe, kletsnatte stormen als een geschenk.
Heb hem lief.
Beschouw ook die misselijke gordelroos, die mijn geliefde nu al weken kwelt, als iets wat haar in de schoot valt.
Wel ja, toe maar, heb die gemene klootzak van een ziekte lief.
Beschouw mijn tweede verkoudheid deze winter – de eerste was een heuse, wekenlang durende griep – als iets wat mij toevalt.
Omarm het, dat malaisegevoel, die durende niet-fitheid, als een cadeautje!
Moet ik ook de onzekerheid van mijn ongeneeslijke kanker omarmen?
Ik ken het natuurlijk allang, de wijsheid van Rumi:
Verwelkom alles wat en ieder die bij jou aanklopt in je herberg als een eregast.
Je weet maar nooit wat hij in petto heeft als blessing in disguise.
Ik geloof het graag, maar dat wil nog niet zeggen dat je er blij mee moet zijn.
Ik ben het dan ook spuugzat, de ene na de andere ziekte.
Grauwe, natte dagen die maar duren en duren.
Storm na storm: elke dag het laagje zout van de opgezweepte zee op je raam en je auto.
En altijd dat zwaard van Damocles boven mijn hoofd: hoe lang nog is mij gegeven?
En toch…
… en toch hebben we meer dan ooit lief.
Omarm wat je toevalt.
Niet om het goed te praten of er toch iets moois in te willen zien, maar omdat het voor jezelf simpelweg het beste is: overgave.
Niet om recht te redeneren wat krom is, maar omdat het het minste pijn doet als je meebeweegt met wat jou toevalt.
Dan lukt het je misschien om het te transformeren in iets moois, uiteindelijk iets moois.
Zoals de ongelooflijke bevrijding als je je weer beter voelt.
De dankbaarheid voor de zon en het licht en straks de lente.
De dankbaarheid voor ‘je normaal voelen’, weer beseffend dat het niet normaal en niet vanzelfsprekend is.
En vooral: te ontdekken dat je ook hierin gegroeid bent in liefde.
Want intussen word ik, vooral ’s nachts, van binnen overspoeld door een krachtige aanwezigheid van Liefde.
Anders kan ik het niet noemen.
Een soort Warme Golfstroom die door mijn brein meandert.
Een gloed die mijn denken en gedachten tot stilte maant.
En ook de onrust en de angst.
Ik voel aan alles dat ik daarin moet blijven.
Het is van God en het is overvloedige Liefde.
De onzekerheid waarin ik mij nu al jaren bevind ben ik van lieverlee gaan ervaren als een oefening in overgave aan hoe het leven loopt.
Mij niet te laten afleiden door zorgen over de toekomst of spoken uit het verleden, maar mij over te geven aan die Warme Golfstroom.
Nooit eerder werd ik daartoe zo genoodzaakt.
Het is ook deze goddelijke stroom – dat weet ik zeker – die het ons vergunt om in de kwalen en de kwakkeligheid hartstochtelijk te blijven vrijen.
Dwars door alle pijntjes en ongemak heen, intenser dan ooit, het bestaat!
Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Op 13 mei jl. verscheen van hem een nieuwe bundel met de mooiste liefdesgedichten, die hij schreef voor zijn geliefde Eliane: Eliane – liefdeslyriek. Zie voor achtergronden en eerdere publicaties zijn website www.wimjansen.nu.
