Goedenacht, mijn licht

Al mijn hele leven zwerf ik rond het geheim. Zoals heel veel mensen doen: dwalen, dromen, fantaseren en vooral verlangen rond een nameloos iets – of toch iemand? Weet hebben van een raadselachtige afwezigheid – of toch aanwezigheid? Verre nabijheid? Aangesproken worden door de stilte – die toch een stem is? Het is het prille vermoeden van een licht achter het licht van elke morgen. Het licht dat mij ook ’s nachts bereikt in mijn binnenste. Tot in de donkerste krochten van mijn ziel.

Door: Wim Jansen | Foto: Pixabay

Goedenacht, mijn licht.
Hoe zal ik je noemen?
Ik noem je maar geen God, want dan haken zoveel mensen af, allergisch als ze zijn geworden voor dat woord.
Ik noem je ook geen ‘vader’, want dan verlies ik ook de mensen die misschien ooit beschadigd zijn door een vader die geen vader was.
Ik noem je ‘licht’ of ‘liefde’ of ‘vuur in mij’ of ‘niets’.  
En ik spreek je aan met ‘jij’ want je bent mij zo nabij.
Jij bent mijn meest intieme ‘jij’.
Daarom noem ik jou het liefst ‘geliefde’.

Je bent er altijd, maar het dichtste bij kom je in de nacht.
Het meest voelbaar ook – want je daalt als een engel in mijn ziel.
Een troostende en rustgevende engel.
Je legt je vleugels om mij heen, zo zacht en heerlijk.
En zonder woorden fluister je mij in dat alles goed is zoals het is.
Ook de pijn en mijn angst en de duizend zorgen en mijn ziekte.
Ja, ik voel je tot in het diepste putje van mijn ziel.
En van daaruit doorstraal je mij met jouw gloed.
Tot in mijn vingertoppen, mijn kruin en tenen.
Niemand lijkt het te begrijpen, maar ik kan het echt niet anders zeggen:
Jouw liefde brandt in mij.  
Werkelijk, jij bent mijn meest werkelijke werkelijkheid.

Juist in de nacht, juist in de crisis, juist in het kwaad kom je mij altijd het meest nabij.
Als het chaos is in mijn brein, als alles zeer doet en ik mijzelf het meest verwond…
Juist dan weet jij mij te vinden en hoor ik je stem in de stilte.
Die stem zegt: Vrees niet.
Want angst is de moeder van alle demonen.
Maar wees niet bang, zeg jij.
En je strooit jezelf uit in mijn ziel met gloeiende vonken.
En ik voel genezing van de wonden die ik mijzelf toebreng.   
Dan maak jij het zo ongelooflijk licht in mij.
Jij, onbestaanbare.  

Goedenacht, mijn licht.
Ik weet jou in het diepst van mijn brein.
Ook daar waar ik woest ben en slecht en vol duister.
Ook daar waar ik soms mijzelf haat en er niet meer wil zijn. 
Juist daar omhels je mij en zeg je dat je van mij houdt.
Of nee, je tilt mij op uit mijn donkere zelf vandaan.
En je houdt mij hoog in jouw zon.
En zie, je wikkelt mij in in jouw warme kleuren.
Werkelijk, dit doe jij allemaal met mij, jij ongedacht geschenk.

En altijd in de nacht jouw arm om mij heen – in de arm van mijn geliefde.
Jouw stem in haar liefkozende woorden.
Jouw vreugde in haar vuur.
Jouw warmte in haar lust.

Jouw naam in haar naam:
Eliane.  

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Komend voorjaar verschijnt van hem een nieuwe bundel met de mooiste liefdesgedichten, die hij schreef voor zijn geliefde Eliane. Titel: Eliane – liefdeslyriek. Zie voor achtergronden en eerdere publicaties zijn website www.wimjansen.nu.