Ik wil er melding van maken dat een dijk het begeven heeft. Dijkenbeheer bellen doe ik niet. Deze dijk moet niet hersteld.
Door: Erik Galle
Jaren geleden is het begonnen. Een minieme barst, ik vond het haast sympathiek, een beetje kunstig zelfs. Het leek me eerder een bewijs van kracht en niet van zwakheid. Het ging om mijn zelfbeeld dat een deuk gekregen had. Toen de barst jaren later groter werd, begon ik me zorgen te maken. Plots, op een dag, wist ik wat ik niet kon weten. Ik had een gevoel zoals dat in de natuur gebeurt, op die momenten dat alles nog meer zwijgt en de stilte anders is. De stilte voor de storm. De storm die kwam. Er was geen wind, geen regen. Wel werd de barst onherstelbaar groot. De dijk moest eraan geloven.
De eerste momenten was ik totaal in paniek. Ik wist niet meer wie ik was. De constructie van mezelf lag aan diggelen. Zoveel jaren had ik eraan gewerkt. Allemaal vergeefs? Maar niet eens zo lange tijd daarna daalde er een rust over me die ik nog nooit ervaren had. Ze kwam van elders. Ik voelde me omringd door een mysterie, zacht en teder overdekt voelde ik me. Ik, die dacht dat ik mezelf moest beschermen, had niets anders gedaan dan het goddelijke mysterie tegenhouden. Mijn zelf stond op, helemaal herboren, net als een boom in de lente, die op enkele dagen tijd een fris groen kleed had aangetrokken. Openheid werd mijn bron. Ik droeg het mysterie en het mysterie droeg mij. Vraag en antwoord waren broers geworden. Een allergie voor dijken. Toen is dat begonnen. Het is een ziekte waar ik me niet voor laat behandelen.
Erik Galle is priester, psychotherapeut en auteur. Voor meer informatie: www.erikgalle.be.
