Hoe meditatie werkt – oftewel het verhaal van een bijenkorf

Wat consequent, dagelijks mediteren met een mens doet werd me vanmorgen weer eens duidelijk. Vaak ‘loont’ het niet op het moment zelf. Daarom moet je er nooit met te veel verwachtingen in gaan. Überhaupt niet met verwachtingen. Hoe ‘werkt’ meditatie dan? Ervaar je iets? Of moet je, zoals Zen gebiedt, voorbij de ervaringen gaan?

Door: Wim Jansen | Foto: Pixabay

Meestal betreed ik de stilte, om het nu zo maar eens te zeggen, uit innerlijke noodzaak. Het hoort bij mijn leven. Het is een door de dag heen terugkerende behoefte geworden. Als ik het te lang verwaarloos dient het zich vanzelf aan als een knagend gemis, een onbehagen, of ronduit een verlangen. Maar, zoals gezegd, lang niet altijd proef je de druppel honing waar je ooit voor bent gevallen.
Die wordt je toegediend op andere momenten, bij mij vaak ’s morgens vroeg meteen in het wakker worden. Misschien omdat de slaap je hersenen zo goed als stil heeft gelegd en alle barrières heeft opgeruimd. Of omdat je brein zich in een droommodus bevindt. Hoe dan ook ervaar ik na een goede nachtrust een grotere ontvankelijkheid.

Een intense vrede, een warm welbevinden, een zoet gevoel van pure liefde en geluk doorstroomt mijn gemoed. En, wat meer is, transformeert mij in een mens die niet in staat is om te haten. Het klinkt allemaal cliché, ik besef het heel goed maar ik kom er niet dichterbij.
Soms wordt mij een authentieker beeld aangereikt. Zoals vanmorgen. Ik had de ervaring van een warme, aangename levendigheid in mij. Het beeld van een bijenkorf kwam in mij op. Een zoemen en een zinderen van pure liefde. Het gaat mij niet om de ervaring. Maar wel om de liefde als vrucht van de stilte. En om Liefde alleen is het in mijn meditatie begonnen.

Na zo’n ervaring dient zich vaak een gedicht aan. Bijna al mijn gedichten zijn liefdesgedichten. De ‘jij’ betreft meestal in eerste instantie mijn geliefde, Eliane, maar altijd eveneens, in één overstijgend perspectief, de Liefde in het algemeen. De Liefde die ik ook God noem. Zij is mijn ultieme focus.  

Imker

Word wakker en meteen
mijn ziel een bijenkorf

van gonzende muziek
en druipend van de honing,

om jou,
mijn koningin.

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Onlangs verscheen zijn boek Brandend verlangen. Voor meer info: www.wimjansen.nu.