Aan deze 84-jarige wordt wel eens gevraagd: ‘hoe is het om zo oud te zijn?’ De vraag zal wel ingegeven zijn door een besef van ‘dat is toch niet leuk, zo aan het eind van je leven, de dood voor ogen’. Ik antwoord dan dat ik niet zo pieker over oud zijn. ‘Mijn dagen zijn nog goed gevuld, ik ben voor mijn leeftijd (nog) goed gezond en voel me niet eenzaam’. Maar ik besef goed dat ik, om met de dichter J.C. van Schagen te spreken, verkeer in de ‘nog-fase’ van het leven. Ik loop nog goed, ik fiets nog, ik woon nog zelfstandig, ik kook nog voor mezelf en ik schrijf nog stukjes, zoals deze.
Door: Wim Davidse
Leven in het nu
Een klein zen-verhaaltje inspireert me soms:
Een man vluchtte eens voor een tijger.
Hij rende naar de dichtstbijzijnde boom,
sprong erin en voelde zich veilig.
Totdat hij een slang boven zich hoorde sissen.
Vlakbij hing een heerlijke vrucht.
Hij strekte zijn hand uit en at ervan.
Maak je geen zorgen over wat er allemaal kan gebeuren in de toekomst, pieker niet steeds over wat er is geweest, leef in het nu, leert dit verhaaltje me.
Zo zijn er als tachtig-plusser nog veel vruchten te plukken, als je tenminste redelijk gezond bent. Ik schilder nog elke week bij mijn schilderclub in Den Haag. Wandelen is ook een hobby van me, evenals zwemmen in zee bij goed weer. Ik mocht meespelen in een documentaire over ‘Kind zijn tijdens de oorlog in Zeeland’. Heel bijzonder, maar ook confronterend om jezelf op filmdoek te zien, tijdens de première van de film op 11 september in Vlissingen. Ik zeg hierin ook hoe ik later nog last heb gehad van dat kind zijn tijdens oorlogsomstandigheden. Zes andere ouderen vertellen in de documentaire eveneens hun, vaak aangrijpende, verhaal.
Literatuur over mystiek boeit me nog steeds. Nu ben ik de mysticus/theoloog Titus Brandsma aan het ontdekken. Ik denk na over een tweede, herziene druk van mijn boek Er is meer in ons. De uitverkoop van het boek door Greco Idema op de Facebookgroep ‘Contemplatie en mystiek’ leverde behoorlijk veel bestellingen op, meer dan het aantal exemplaren dat ik nog in voorraad had.
En mijn levenspartner Ypie heeft ook nog een goede gezondheid, zodat we samen actief oud kunnen zijn.
Kortom, mijn leven is nog niet voltooid.
Maar daar ga ik niet over.
Leven om te leren
Ook als je tachtig-plusser bent kan het leven in je nog steeds verder groeien. Als je het leven tenminste niet tegenhoudt met vaste opvattingen en gewoontes. Ik ben langzamerhand tot het besef gekomen dat we hier op aarde gekomen zijn om te leren, om te groeien als mens. Het leven schotelt je allerlei problemen en tegenslagen voor. Als je die goed weet op te lossen en er doorheen komt, groei je als mens. Je moet dan wel accepteren wat er op je pad komt, omarm je lot zeggen de wijzen. Uiteindelijk kun je gaan ontdekken dat achter al die narigheid het goddelijke zit verscholen.
Verdriet, benauwdheid, depressie, het zijn gasten die je herberg bezoeken. Verwelkom ze allemaal, het zijn gasten die misschien de boel ontruimen, maar het zijn boodschappers van God! Zoals de soefi-mysticus Rumi het uitdrukt in zijn gedicht ‘De herberg’.
Dat is allemaal nogal makkelijk gezegd. Het is een hele worsteling om al die gasten die de boel bij je verstoren te verwelkomen en een plek te geven. Toch bevalt deze levenshouding me. Het stimuleert je om door te gaan als het leven moeilijk wordt. Bovendien ervaar je de zin ervan als je beseft dat aan problemen en tegenslagen meer kanten zitten. Ze kunnen het licht naar binnen laten, zoals Andrew Cohen zo mooi zingt in zijn song Anthem:
There is a crack in everything
That’s how the light gets in.
Laat het licht maar binnenkomen bij al die problemen en tegenslagen. Dan kun je nog bloeien in je ouderdom.
Over de auteur
Wim Davidse was werkzaam als projectleider/onderzoeker bij een economisch instituut en is auteur van het boek Er is meer in ons – leren van de mystici.
