Het leven is een feest…

… ook als het een tijdje geen feest is.
Vergeet het niet, dat het leven een feest is en deze aarde een paradijs.
Vergeet niet de schoonheid van de aarde te genieten en te vieren.
Ik roep het van de daken, naar mijn kinderen, geliefden, vrienden, lezers.
Naar wie het maar horen wil en wie het niet horen wil:
Leef je leven als een feest – maar ook de dood!

Door: Wim Jansen

Juist nu mijn feest zijn einde nadert besef ik hoezeer het een feest was, mijn leven.
Wat heb ik het ingedronken, alles.
Ik kan mijzelf in dat opzicht niets verwijten.
Ik heb het zeer beseft.
Juist ook in tijden van moeite, gemis en verdriet, zocht mijn hunkerende ziel altijd weer naar het feest dat het leven is.
Juist in tijden van dood en rouw besefte ik het des te meer: mijn liefde voor het leven.

Zoals het intens doordrong tot Jacqueline van der Waals na het bericht van haar aanstaande dood:

‘Het dennenbosje geurde, en de rozen,
en ik had leven nooit zó liefgehad.’

Het feest van het licht van elke dag, van de uitzinnig zingende vogels die ik vanmorgen weer hoorde.
Het feest van geuren, kleuren, lichtvallen, schemering en dageraad.
Het feest van schoonheid in landschappen, wolken, heuvels, bergen, vergezichten.
Het feest van vrijheid en vakantie en reizen en zwerven.
Het feest van het lichaam in eten en drinken en vrijen en kracht.
Het feest van muziek, schilderkunst, beelden, poëzie, verhalen.
Het feest van de liefde, voor je beminde, je kinderen, je vrienden en zoveel mensen op je weg.
Het feest van erotiek en mystiek.
Het feest van God – God, een en al lust en licht en schoonheid en pure liefde.

Lightly, my darling
Naar deze God, dit feest, ben ik op weg.
Daarom, leef je leven lichtjes – en ook de dood.
Lichtjes, zoals in het gedicht Lightly, my darling, van Aldous Huxley, met dank aan Lisette Thooft die het mij toestuurde:

Het is donker omdat je te hard je best doet.
Lichtjes, mijn kind. Leer om alles lichtjes te doen.
Ja, voel je lichtjes zelfs als je je terneergeslagen voelt.
Laat de dingen lichtjes gebeuren en beweeg lichtjes mee.
Ik was zo belachelijk serieus in die dagen, zo’n humorloos mannetje.
Lichtjes, lichtjes – dat is de beste raad die ik ooit kreeg.

Zelfs als het op sterven aankomt,
geen zwaarte, geen onheil, geen belang,
geen retoriek, geen beven,
geen zelfverzekerd gedoe van iemand die denkt dat hij Christus is of Little Nell.
En natuurlijk geen theologie of metafysica.
Enkel het feit van doodgaan en het feit van het heldere licht.
Dus gooi weg je bagage en ga vooruit.

Er is drijfzand overal om je heen, zuigend aan je voeten,
Trachtend je neer te zuigen in angst en zelfmedelijden en wanhoop.
Daarom moet je lichtjes lopen.
Lichtjes, mijn liefste.
Op je tenen zonder last,
zelfs geen toilettas,
volkomen onbekommerd.      

O, hoezeer herken ik dit.
Het verlangen naar ‘lightly’, ja, maar ook het drijfzand dat je probeert neer te zuigen.
Neer te zuigen in de zwaarte van de velen die de dood alleen kunnen benaderen vanuit de eendimensionale vooringenomenheid van onze cultuur.
Bang, tobberig, zwart, louter negatief.
Terwijl ik mijn eigen dood als een bekroning op het leven ervaar.
Er iets moois van wil maken. 

Ook de dood een feest
Vier ook de dood lichtjes.
Vier ook de dood als, ja, als een feest.
Huxley: Enkel het feit van doodgaan en het feit van het heldere licht.
Aan deze oproep tot ‘lichtjes’ voeg ik mijn gedicht toe:

Doodgaan

Rivier verdwijnt
in oceaan.

Laat achter wat je achterlaat,
want het is mooi geweest.

Word wat je worden gaat:
een feest

van licht en kleur
en liefde. 

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Op zaterdag 30 maart werd zijn nieuwe boek Telkens een lichtkring dieper gepresenteerd in Vlissingen. Zie voor achtergronden en eerdere publicaties zijn website www.wimjansen.nu.