Er valt niet veel te lachen in deze wereld.
Het is om te huilen.
Toch legt de zomer een lach over de wereld.
En zelden hebben mijn geliefde en ik zoveel gelachen als in deze jaren.
Door: Wim Jansen
Het is genieten vanaf ons privéterras op de 1ste verdieping.
We zien het licht, het lieve lange licht van dit jaargetijde,
verschijnen en verdwijnen boven de zee.
O, dat langzame, mysterieuze komen en gaan van het licht.
En de veranderingen van de kleur van het water door de dag heen:
opaalblauw in de verte, gaandeweg helderder blauw
om over te gaan in een turqoise
met miljoenen schitteringen.
Het is ook genieten om mensen te kijken.
Het is werkelijk ongehoord hoe potsierlijk velen zichzelf toetakelen.
Al die met tattoos volgekladde lichamen –
en hangbuiken, die schaamteloos worden vertoond.
Die in de hemel zetelt, lacht – zegt psalm 2.
Ja, God moet ook wel in een deuk liggen als zij het mensdom aanschouwt
vanaf haar hemelse terras.
Wat is er overgebleven van de schone mens naar haar beeld?
Zij lacht zich vast ook slap om de haantjes Prigozjin en Poetin,
hun ronkende taal,
hun vloeken en tieren.
Ja, we lachen wat af, mijn geliefde en ik.
Juist sinds ik weet dat ik een vogel voor de kat ben.
Want wat hebben we gelachen in ons leven.
Eén grote, gulle lach was ons leven samen
en samen met de hele wereld
zullen wij opgaan in die lach,
een schaterlach
van liefde.
Over de auteur
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Op 13 mei jl. verscheen van hem een nieuwe bundel met de mooiste liefdesgedichten, die hij schreef voor zijn geliefde Eliane: Eliane – liefdeslyriek. Zie voor achtergronden en eerdere publicaties zijn website www.wimjansen.nu.
