De dood is van goud

Misschien heb ik nog een paar jaar te gaan. Misschien ook niet. In mijn geval, met een ongeneeslijke ziekte onder de leden, is het niet vreemd dat ik met enige regelmaat denk aan de dood. Wie dat niet doet mist wat. Want het maakt je leven rijker als je de dood omarmt. Je ontdekt dat de dood van goud is.   

Door: Wim Jansen | Foto: Wim Jansen

Onlangs, ’s morgens vroeg tijdens een wandeling met mijn geliefde.
Door de kale boomtakken heen zagen we de zon opkomen.
Heel groot, een immense witte bol, die nog vlak boven de horizon zweefde.
Het Veerse Meer was een paar honderd meter van ons verwijderd en we haastten ons om nog de gloed waar te nemen van de opgaande zon boven het water.
Een paar bochten ronden door het bos en daar stonden we aan het meer.
Adembenemend…

Goud!
Puur goud!
De oostelijke hemel, het water, het verstrooide licht…
Alles lag in goud gevat en was van goud doorzeefd.

Op dat moment ging me een licht op zoals zojuist de zon was opgegaan.
In een seconde drong een besef volledig tot me door – nam bezit van me.
Dit is de dood: opgaan in een gouden morgenlicht.

Dit besef is met me meegegaan en heeft me niet meer verlaten.
Nee, geen geloof, geen aanname, maar een diep intuïtief weten.   
Een weten waaraan weer een gedicht ontsproot.

De dood is van goud

Wij wandelden in het morgenlicht,
wij wandelden langs het meer.

Het morgenlicht was grijs,
het meer was grijs.

En toen
verrees de zon.

Wij wandelden in het morgenlicht,
wij wandelden langs het meer.

Het morgenlicht was goud,
het meer was goud.

En ik dacht aan de dood
en wist:

zo zal het zijn.

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Afgelopen zomer verscheen zijn boek Brandend verlangen. Voor meer info: www.wimjansen.nu.