Vertrouwen op het leven in je

Na de Volzin-lezing van Fokke Obbema op 9 oktober in het Dominicanenklooster te Huissen ontstond een levendig gesprek met de toehoorders. Eén van de opmerkingen die hij hierbij maakte was dat het begrip ‘vertrouwen’ hem momenteel erg bezighoudt. Vertrouwen in elkaar, in de media, in de overheid enzovoort. Dat kon wel eens zijn volgende project worden.

Door: Wim Davidse | Foto: Pixabay

Ik vind het erg goed om dat woord vertrouwen eens onder de loep te nemen. Een belangrijk woord omdat je vertrouwen kunt zien als een soort lijm die de samenleving bijeenhoudt. Iedereen kan constateren dat er nu vaak niet zoveel vertrouwen is in elkaar, in de media en in de overheid. De samenleving lijkt daardoor nogal eens uiteen te vallen.

Waarheid in jezelf
Als ik het woord vertrouwen zelf onder de loep neem komt bij me op: je moet bij het begin beginnen, het vertrouwen in jezelf en dan speciaal het vertrouwen op het leven in jezelf.
Dat vertrouwen heb ik lange tijd niet gehad. Ik heb het leven in mezelf nogal ondergeschikt gemaakt aan mijn eigen doelstellingen. Dingen in mezelf die daarbij niet pasten heb ik onder geschoffeld en bedekt met een dikke laag afweer. Ik heb gedaan wat Etty Hillesum noemt ‘eigenmachtig en willekeurig dit van het leven wel aanvaarden en iets anders niet’. Dat leidde bij mij wel tot een soort leven op de handrem.

Ik leerde van de mystici dat het leven een geheel is. Het leven dat zich in mij wil manifesteren is ook in anderen, het ontvouwt zich ook in de natuur. “Ik ben leven dat leven wil, te midden van leven dat leven wil”: een uitspraak van Albert Schweitzer, die mij steeds zeer aanspreekt.
Een preek van Meister Eckhart gaf me ook veel vertrouwen in het leven in mijzelf. En dan speciaal de woorden: “… Jullie dragen immers de hele waarheid wezenlijk in je?” Dat is zo anders dan het leerstuk over ‘de mens die van nature geneigd is tot alle kwaad’, dat ik in mijn jeugd uit het hoofd moest leren.

Droom met een boodschap
Dromen kunnen ook betrouwbare informatie geven over wat in je leven nog min of meer verborgen is. Ik droomde eens dat een heel gevaarlijk uitziende hond op mij afkwam. Iedereen was doodsbang voor die hond. Ik dacht: niet weglopen, niet op de hond reageren. Ik bleef staan, de hond kwam grommend naar me toe, ging me besnuffelen, ik liet het toe, reageerde niet, dacht: laat hem maar zijn gang gaan. En daarna liep hij weg.
Toen ik wakker was geworden begreep ik waar die hond voor stond: voor angsten uit mijn vroegste jeugd, die ik steeds had afgeweerd. De boodschap van die droom was dus: Laat die angsten toe, ga er verder niet op in, laat ze hun gang gaan. In wezen ben ik natuurlijk zelf die hond, die angsten horen bij mij. Zo ben ik.

Het leven gaat vanzelf
In de uitzending van het tv-programma De Verwondering op zondag 10 oktober interviewde Annemiek Schrijver Linda de Roos, een IC-verpleegkundige, die mooi verwoordde hoe ze zich overgeeft aan het leven in zichzelf. Ze kwam met het beeld van een autootje in een draaimolen. Als je daarin zit en aan het stuur draait maakt dat niets uit. De draaimolen, het leven, gaat toch zijn eigen gang. Je kunt je daaraan overgeven.
Ze kan ’s morgens benieuwd zijn hoe het leven zich die dag in haar zal ontvouwen.

Ik had in de pauze van de Volzin-lezing Fokke Obbema’s boek Een zinvol leven gekocht. Toen ik een paar dagen later de inhoud scande bleek dat die Linda de Roos één van de vijfenveertig geïnterviewden is. In dat interview zegt ze ook weer dat het leven vanzelf gaat. Het besef dat het leven haar beweegt ervaart ze als een bevrijdend inzicht.
Dat beïnvloedt ook haar werk op de Intensive care. Ze kan de irritantste patiënt zien als iemand die op haar lijkt, “want ten diepste zijn we gelijk”.

Als je zo begint met vertrouwen op het leven in jezelf komt het denk ik wel goed met het vertrouwen in anderen, in de media en in de overheid.

Over de auteur
Wim Davidse was werkzaam als projectleider/onderzoeker bij een economisch instituut en is auteur van het boek Er is meer in ons – leren van de mystici.