Jouw wil geschiede, leven, universum, God/Liefde

Vanuit menselijk oogpunt staat het er niet goed met me voor. Mijn ziekte sluit zijn net steeds nauwer om me heen. En in tegenstelling tot eerdere fases begin ik dat ook steeds meer te voelen aan mijn soms doodvermoeide lichaam. Ik heb dan ook al het nodige geregeld om afscheid te nemen van het leven. De oncoloog biedt mij één gaatje om daar nog even aan te ontsnappen. Waarom grijp ik dat aan?

Door: Wim Jansen | Foto: Pixabay

Er is misschien nog één escape die mij wat extra maanden zou kunnen geven. Een behandeling in het Erasmus MC, als ik daarvoor al in aanmerking kom, hetgeen een PET-scan moet gaan uitwijzen.

Stippen op de horizon
Laat dit duidelijk zijn: ik geef mij over aan de dood in dankbaarheid voor een fantastisch leven. Maar er zijn ook vele redenen die mij doen bidden om nog enig uitstel. Om te beginnen mijn geliefde. Wij blijven natuurlijk het liefst zo lang mogelijk van elkaar genieten. Zoals we dat tot op heden doen, ook seksueel. Ik vind het bemoedigend voor anderen om dat te vertellen. Blijven vrijen tot je dood, het bestaat. De liefde is tot veel in staat.

Verder natuurlijk de kinderen en kleinkinderen, die ik zo lang mogelijk mee wil maken in hun avonturen en ontwikkeling. Maar daarbuiten zijn er ook nog vele stippen op de horizon: liefdeskoppels die hopen dat ik hun huwelijk nog kan inzegenen komende zomer, een predikantenechtpaar dat graag wil dat ik hen inzegen in een nieuwe gemeente, mijn nieuwe boek, een ‘theologisch testament’, dat komend voorjaar gepresenteerd gaat worden, geplande podcasts, te schrijven columns waar mensen troost uit putten, vele preekbeurten…
Het doet mij soms verzuchten – en veel mensen in mijn omgeving verzuchten dat mee: Lieve God, ik kan nog niet dood…

Natuurlijk is dat onzin. Ik weet ook wel dat het zo niet werkt. Niemand is onmisbaar. En de meeste van mijn vrienden zijn er allang tussenuit geknepen, waardoor ik alleen maar reden heb mij een bofkont te voelen.
Toch voelt het beroep dat op mij gedaan wordt – maar denk erom: het is ook een vreugde! – als een noodzaak om het nog een kans te geven. Mits mijn lichaam nog even een beetje mee wil werken. En mij tijd gunt. 

Soms verlang ik naar het einde. Mijn zieke, vermoeide lijf snakt naar rust en loslaten en mijn geest – of hoe noem je dat? – dorst naar het licht waarin ik zal opgaan. Die overtuiging is me steeds sterker toegedaan. Het is moeilijk over te brengen, maar echt, ik kan mij erin verheugen.
Tegelijk lokt het leven mij ook nog zo sterk, het lengen van de dagen, straks de lente die ik altijd zo indronk, nog een meivakantie met onze heerlijke clan, de stippen op de horizon…
Ik moet dit een kans geven, zonder er te veel van te verwachten.

Let the hills rejoyce
We weten het niet.
Onzeker, onzeker, onzeker.
Ik merk nu dat het mij ongelooflijk troost mij over te geven aan ‘zoals het gaat’.

Zoals het gaat is het altijd het beste!
Amor fati: heb je lot lief.
Ja, jouw wil geschiede, leven, lot, universum, God/Natuur, God/Liefde.
Krijg ik nog tijd, dan krijg ik nog tijd.
Is mijn tijd op, dan is mijn tijd op.
Alles, lieve lezers, alles is goed zoals het gaat.
Altijd zal er liefde zijn.
JOUW WIL GESCHIEDE.

En weer inspireerde mij het lied van Leonard Cohen dat ik al eerder weergaf:
If it be your will.
En dan dat mooie, mij uit het hart gegrepen: Let the rivers fill, let the hills rejoyce – ja, werkelijk, ik kan het niet vaak genoeg zeggen: zo ervaar ik mijn opgaan! 
Bij dezen nogmaals:

If it be your will / That I speak no more / And my voice be still / As it was before
I will speak no more / I shall abide until / I am spoken for / If it be your will

If it be your will / That a voice be true / From this broken hill / I will sing to you
From this broken hill / All your praises they shall ring / If it be your will / To let me sing

If it be your will / If there is a choice / Let the rivers fill / Let the hills rejoice
Let your mercy Spill / On all these burning hearts in hell / If it be your will / To make us well

And draw us near / And bind us tight / All your children here / In their rags of light
In our rags of light / All dressed to kill / And end this night / If it be your will

Vertaling:

Als het jouw wil is / Dat ik niet meer praat / En mijn stem nog is / Zoals hij eerder was
Dan zal ik niet meer spreken / Ik zal afwachten totdat / Er voor me gesproken wordt /
Als het jouw wil is

Als het jouw wil is / Dat een stem eerlijk is / Vanaf deze gebroken heuvel / Zal ik tot jou zingen
Vanaf deze gebroken heuvel / Zullen al jouw lofzangen klinken / Als het jouw wil is
Om mij te laten zingen 

Als het jouw wil is / Als er een keuze is / Laat de rivieren zich vullen / Laat de heuvels blij zijn
Laat jouw genade zich uitstorten / Over al deze brandende harten in de hel
Als het jouw wil is / Om ons beter te maken

En haal ons dichtbij / En bind ons strak / Al jouw kinderen hier / In hun vodden van licht
In onze vodden van licht / Iedereen mooi gekleed / En maak een einde aan deze nacht
Als het jouw wil is /
Als het jouw wil is…

Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Op 18 januari jl. werd zijn nieuwe boek Nieuwe erpels smaakten naar God – heimwee naar het Paradijs gepresenteerd. Zie voor achtergronden en eerdere publicaties zijn website www.wimjansen.nu.