Een woordpaar dat je niet zou verwachten. Toch ervaar ik de woorden niet als tegenstellingen, veeleer als elkaar aanvullend. Ze versterken en verrijken elkaar. Hoe gaat dat in zijn werk? Een gedichtje, voorafgegaan door enkele inleidende woorden. Want paradoxen zijn alleen uit te drukken in poëzie.
Door: Wim Jansen | Foto: Pixabay
Elke morgen zitten wij vrij vroeg voor het raam en aanschouwen de schepping van het licht.
We zien hoe de adem van God de Schelde beroert en hoe God met haar zachte penseel de wolken en de wateren roze schildert.
Of soms in vijftig tinten grijs.
Of soms in hartstochtelijk en vlammend rood en paars.
Of ook wel in pasteltinten, van lila tot oranjegeel.
Schoonheid.
We zien hoe de opkomende zon met haar strijklicht over de golven de schepen doet oplichten.
En het witte strand aan de overkant.
Hoe zij soms oog in oog komt te staan met de ramen van de appartementen en dan gaat schitteren en stralen.
Aaaah! Wat heb ik dan een zin in de dag!
Op zulke momenten drink ik het leven hartstochtelijk in.
Levenslust.
Maar tegelijk…
Tegelijk wordt er ook een ander verlangen in mij wakker geroepen.
Het staat natuurlijk niet los van mijn ziekte en het inmiddels ingesleten besef van mijn eindigheid – dat mij dus enerzijds intenser doet leven en het leven doet liefhebben om zijn schoonheid.
Maar anderzijds mij rijp maakt om het leven los te laten en op te gaan in dat grote licht dat zich zo royaal uit die geweldige ruimte over de Schelde uitstrooit.
Dat verlangen wordt vooral aangewakkerd in het zien en ondergaan van de nevelige, melkwitte verten, de nauwelijks zichtbare overgang tussen hemel en zee.
Doodsverlangen dat zich uitdrukt in intense liefde.
Liefde die leven en dood overstijgt.
God dus.
Wie het niet begrijpt, begrijpt het maar niet – het zijn er vele.
Maar dit is mijn meest werkelijke werkelijkheid.
Schelde
Wat is er mooier dan
de schepen in de nevel,
beschenen door de morgenzon?
Wat is er mooier dan
die witte stilte
aan de horizon?
Wat is er mooier dan
vergaan
en opgaan
in dat licht?
Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Op zaterdag 30 maart werd zijn nieuwe boek Telkens een lichtkring dieper gepresenteerd in Vlissingen. Zie voor achtergronden en eerdere publicaties zijn website www.wimjansen.nu.
