De pasvorm die U me aanreikt, verwondert me. Ik verdwaal erin. U bent het zelf. Dat ik mag groeien vind ik goed, maar nu heb ik het gevoel dat ik nooit zal voldoen. U lacht en zegt me dat ik het nog niet begrijp. U zet alles zijn kop. Blijkbaar moet ik niet groeien, maar moet ik U laten groeien in mij.
Door: Erik Galle | Foto: Erik Galle
Ik kniel en voel hoe U in me opstaat. Ik leer hoe U dat altijd doet. Overal waar ik ruimte deel met U, duikt U op. De kracht waarmee U werkzaam bent is zowel zacht als trefzeker. U verandert mij niet, maar ik word anders omdat U me mezelf anders leert zien. U reikt me uw liefde aan als bril. Ik zeg U dat de glazen niet zijn aangepast en dat ik alles wazig zie. U vraagt me om eraan te wennen. Ook nu heeft U gelijk. Na een tijd trekt de mist op en neemt licht zijn intrek in mij. Ik zie mezelf zoals ik me nog nooit zag. Maar eigenlijk zie ik mezelf niet, U staat ertussen, onafscheidelijk verbonden met mij. Die tweeheid mogen zien in mijn blik is helemaal nieuw en voelt tegelijk onvoorstelbaar vertrouwd. Alsof een herinnering tot leven is gekomen.
Uw liefdevolle blik valt buiten elke maat die ik ken, verhelderend bent U zoals het eerste licht dat ooit in de schepping binnentrad. Daarin mogen delen is de eeuwigheid ervaren in het nu. Ik voel dat ik binnenin groter word gemaakt. Even voelt het of de wereld in mij woont. U knikt en zegt: bid.
Erik Galle is priester, psychotherapeut en auteur. Voor meer informatie: www.erikgalle.be.
