U hebt in de zachtste laag van mijn hart een diepe indruk nagelaten. Ik verstond die diepte niet. Met uw contouren was ik niet vertrouwd. Wat me meer eigen is dan mezelf, beschouwde ik als niet van mij.
Door: Erik Galle
In welke staat van blindheid verkeerde ik? Hoe komt het toch dat ik uw verlangen niet kende? U bent een indruk die uitdrukking wil worden. Zo bent U altijd. Uw handelsmerk was me onbekend. Veel te lang heb ik U laten wachten. Onbetamelijk is de stilstand waartoe ik U gedwongen heb. Van binnenkant naar buitenkant, dat is het pad dat U bewandelt. Ik had beter moeten weten.
Met uw weerloosheid was ik totaal niet vertrouwd. Ik wist niet dat als ik U niet uitdruk, U onzichtbaar blijft. Ook niet dat U uit mijn woorden komt gekropen als ik U aan het woord laat, maar dat ik U monddood maak als ik zwijg over U. Onbekend was ik met het gegeven dat uw afwezigheid in tastbare aanwezigheid verandert als U mijn lichaam als woonplek mag betreden. Uw wonderlijke manier van bestaan, steeds beter leer ik ze kennen. Zo verrassend prachtig bent U, dat ik soms jubel gewoon omdat U bent.
Iets in mij is zo hardleers dat ik bang ben dat het nooit zal verdwijnen. Mijn tasten naar U die er al bent. Ik blijf dat doen. Weet U dat ik vaak tevergeefs roep tot U? Ik bedoel hiermee dat ik me vergis. U woont in mij, dat weet ik. Daarom begrijp ik zelf niet dat ik blijf roepen dat U naar huis moet komen.
Erik Galle is priester, psychotherapeut en auteur. Voor meer informatie: www.erikgalle.be.
Wij zijn toch het evenbeeld ? Soms zijn we zo bang, om God in onszelf naar buiten te laten komen en als ik het merk, dat het lukt, dat ik Gos kan laten zien aan de ander, dan ben ik heel blij.