Hé, daar is God…

Iemand vroeg: “Claim jij God gemakkelijk voor gewone dingen? Ik bedoel, jij vult God in waar ik dat niet zomaar zou doen.” Het was naar aanleiding van de Voorpublicatie Twee zwervers verliefd, waarin ik in een van mijn fragmenten een erotische ervaring identificeer met God: “En toen overkwam mij God zelf. God zelf in Eliane’s hartstochtelijke omhelzing…”
Mijn antwoord in een verhaalfragment en een gedicht, met een korte inleiding.

Door: Wim Jansen | Foto: Wim Jansen

Overvleugeld
Eigenlijk doe ik niets, dus claim ik ook niet en vul ik ook niet in. Ik heb het gevoel dat God zichzelf invult in het gewone, aardse leven, waar het zichzelf overstijgt. Het overstijgt zichzelf soms zodanig in schoonheid of verrukking dat daar het woord ‘God’ als vanzelf ontspringt aan mijn lippen. Ongeveer zoals wanneer je een heerlijk gerecht proeft en niet anders kan dan uitroepen: Goddelijk! Of wanneer plotseling een indrukwekkend landschap zich voor je ontvouwt op een heuveltop… Alles waarbij je het gevoel hebt dat iets je te boven gaat en je heerlijk omarmt.

In mijn dierenboekje O hemel, zei de krokodil wordt verliefde Zwaantje zo aangenaam overvleugeld door haar Zwaan:

‘Nu raakten ze elkaar aan.
Hun halzen gleden langs elkaar omhoog, omhelsden elkaar.
Dat was zo’n fijn en glad gevoel.
Zwaantje voelde zijn borst tegen die van haar.
Heel licht wreef hij die tegen haar aan – breed en warm en zacht. 
Ze zwijmelde, duizelde… mmm!

Nu kwam Zwaan met zijn vleugel om haar heen.
Over haar heen.
Zo teer en toch sterk.
God! – zuchtte Zwaantje.’

Kanu’s uitschuifbeen
Over God in de erotische ervaring gesproken. Maar ook op andere wijze kan ieder mens in een ander mens God ervaren. Ik spreek van een geweldig menselijk vermogen. Het vermogen om God te zijn in elkaars leven. Het zijn kleine dingen.

Zo was mijn geliefde vanmorgen even God in het leven van dat verlegen Oekraïense meisje, dat we naar school brachten en dat de autogordel niet vast kon krijgen. Zo is ze al heel mijn leven God in mijn leven en ik in dat van haar.

Het is geen kwestie van claimen of invullen. Het is een kwestie van gevoeligheid voor het bijzondere in het gewone. Voor het wonder in het alledaagse. Voor God in het aardse en in mensen. Er is sprake van een blijde herkenning, die ons doet zeggen: Hé, daar is God. 

Zo herkenden wij vanmorgen vroeg tijdens onze wandeling God in een opening in een wolk. En ik maakte een foto – zie boven. Een foto die mij bepaalde bij de liefde, waarin mensen elkaar tot God kunnen zijn.

Wie kent de vrome voetballer Kanu nog, met zijn uitschuifbeen? God is haar eigen uitschuifbeen in schoonheid en liefde.

Een wandeling ’s morgens vroeg

onder een wolkendek.
Een lichtstraal piepte
door een gaatje

en wroette zich een opening
waarin een schitterende vlek
als een gezicht verscheen.

Was ik het of
was jij het die het zei?
‘Hé, daar is God.’

Dat zeg ik al
mijn hele leven
als ik weer naast jou wakker word. 

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Binnenkort verschijnt Twee zwervers verliefd van hem en zijn vrouw. Voor meer info: www.wimjansen.nu.