Verkoeveren – een lovestory

Vorige week correctie neustussenschot ondergaan. Na een valpartij met de fiets afgelopen voorjaar kon ik vooral ’s nachts niet meer door de neus ademen. Met een neusspreider – ik had er nog nooit van gehoord en Word zet er dan ook een rode streep onder – kon ik goed de nachten doorkomen, maar ik wilde dit toch niet tot in lengte van jaren. Als ik nog zo lang te gaan heb. Dat tussenschot moet wel gebroken zijn geweest want ik voelde een bocht als ik het aftastte. In ieder geval ging de KNO-arts akkoord met een operatie. Onder volledige narcose maar wel dagopname.

Door: Wim Jansen | Foto: Youtube

Mijn geliefde bracht mij weg. Hoewel het geen zware ingreep betrof waren we allebei heel emotioneel. Ik heb net iets te vaak operaties onder volledige narcose moeten ondergaan en het is nooit vanzelfsprekend dat het goed gaat. En met mijn huidige ziekte ook nog eens onder de leden – naast mijn cardiologische littekens – gaat er toch van alles door je heen.
Het was heel licht en liefdevol en dankbaar, zo met zijn tweeën wachtend op de zaal. Heel sterk ook. Ja, dit was onbekommerd. Ook in onze appjes toen zij eenmaal weg was drukten we onze ontroering uit met de verschillende emoticons die ons tegenwoordig ten dienste staan.
Het was fantastisch. Zo wil ik dat het blijft. Als we telkens maar weer het moment vinden, daar gaat het om. Oefenen dus, oefenen en oefenen, de weg van de onbekommerde liefde.

Predikant?
Opgehaald door nogal onverschillige zuster, die met een enkel woord de te verrichten handelingen aangaf: Mondkapje – zodra we de gang op reden, muts – voor de deur van de verkoeverruimte. Geen vriendelijk woord, geen meeleven, geen echte belangstelling. Ach, ik heb het al zo vaak meegemaakt. Net zoals in het onderwijs begrijp je niet waarom sommige mensen voor de zorg gekozen hebben.
Maar het werd nog gekker toen ik, na best lang wachten, werd opgehaald door de assistent anesthesist om naar de OK gereden te worden. Het dient gezegd, zij was wel vriendelijk en vroeg honderduit. Alleen gaf zij een dermate staaltje van onwetendheid ten beste dat ik het hier moet vertellen. Maar misschien laat het vooral zien hoe het kerkelijke jargon een Fremdkörper in onze samenleving is geworden.

Omdat zij mijn bed duwde hoorde ik haar stem boven mij achter mij.
“Waar woont u?”
“In Veere.”
“Oooh, wat mooi! Bent u in Veere geboren?”
“Nou nee, in Zeeuws-Vlaanderen, maar we hebben op veel plaatsen gewoond. We zijn twaalf keer verhuisd.”
“Twaalf keer?! Waarom dan?”
“Ik heb op veel verschillende plaatsen gewerkt.”
“Wat voor werk doet u dan?”
Ik aarzel altijd als me dit wordt gevraagd. Bij ‘dominee’ schieten sommige mensen in een kramp en zien een eng, zwart monster voor zich. Maar bij ‘predikant’ heb je weer een ander probleem, zoals ook nu bleek want daar, zo rijdend op de gang tussen verkoever en OK, koos ik min of meer toevallig voor.
“Ik ben predikant… maar ik ben ook heel mijn leven do…”
Docent geweest – wilde ik zeggen, maar ze gunde me de tijd niet, zo verbijsterd was ze.
“Predikant??? Hoe bestaat het? Dat hoor je niet vaak meer. Nee maar, predikant…. Het is wel heel lang geleden dat ik die gezien heb.”
Nu was ik verbijsterd. Waaraan dacht ze in Godsnaam bij dat woord? Een tyrannosaurus? Ik verkeerde niet in de omstandigheden om het uit te leggen. We draaiden reeds de koude OK binnen, waar andere groengemutste mannen en vrouwen rond de operatietafel wachtende waren.
“Nou, dan zie je er nu weer eens een!” kraaide ik nog monter – en ik maakte ook nog mijn zin af:
“Maar ik ben ook docent geweest.”
“O ja? Wat voor lessen gaf u dan? Prediken?”
Ondanks het niet zo blijde vooruitzicht dat mij streelde – de anesthesist en de chirurg traden reeds binnen met geslepen messen – schoot ik in de lach.
“Ze noemen dat meestal levensbeschouwing.”
Ze antwoordde niet meer want ging over op de te verrichten taken door allerlei dingen aan te sluiten op mijn lichaam, predikant of niet.
“Welterusten”, zei ze nog, vlak voor ik de koude vloeistof in mijn aderen voelde stromen. Het was haar eerste woord dat recht deed aan mijn werkelijkheid. Want meteen ging het licht uit.

Onbekommerd
Mijn bijkomen in de verkoeverruimte was weer heerlijk, zoals ik dat al vaak heb meegemaakt. Ondergedompeld in een zalige rust, die ik mij steeds beter bewust werd, mocht ik langzaam wakker worden. Ik herinner mij vaag dat de chirurg langs kwam en informeerde hoe ik mij voelde, maar ik weet niet eens zeker of ik dat niet gedroomd heb.
Ik weet nog wel dat ik mij in een geïntensiveerde modus van voordien bevond, meteen in de lichtkring van mijn geliefde. Haar liefde, haar liefde, liefde… Het masseerde zacht mijn ziel. Zo voelde het werkelijk.
En God zat daar ook voor iets tussen. Het was een en al diepe rust, intense vrede, warmte, licht. Geen vragen, geen pijn, geen innerlijke discussies. Alle onrust en twijfel die een mens zo kunnen bespringen, waren ver, heel ver, waren er even niet. Ik mag wel zeggen dat ik in die ruimte inderdaad verkoeverde. Existentieel.

Ook eenmaal op de afdeling bleef ik nog lang in die wonderlijke, verrukkelijke Godgezindheid, vol van alleen maar onbekommerde liefde. Pas toen ik thuiskwam aan het eind van de middag begonnen allerlei vragen weer te donderjagen. Ik moet nog meer leren die eerder het zwijgen op te leggen.
Maar het goddelijke Liefdemoment is geweest. Het bestaat en het zal mij opnieuw weten te vinden. En denk nu niet dat het door de morfine kwam. Want die was vanmorgen vroeg echt wel uitgewerkt. En toch was ‘het’ er weer bij het wakker worden. Zoals het er altijd zal zijn. Het wordt alleen maar meer.
Daartoe zijn wij op aarde. Een langzaam overgaan in liefde.     

Over Wim Jansen
Wim Jansen (1950) is theoloog, schrijver en dichter, aan christendom en religie voorbij – en uitgekomen bij de mystiek van de Liefde. Hij is emeritus predikant van Vrijzinnig Delft en de Vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg en was ook lange tijd werkzaam in het onderwijs, met name aan de Hogeschool Zeeland. Onlangs verscheen zijn boek Brandend verlangen. Voor meer info: www.wimjansen.nu.